Got a feeling that I'm going under [&Stiles]

Het was belachelijk, maar ze had een verbod gekregen om naar de sportvelden te gaan. Omdat ze haar enkel verzwikt had afgelopen nacht, toen ze over een van de hindernissen was gevallen. Ook haar rug was beurs en voelde ook zo aan. Elke stap die ze deed was pijnlijk, maar dat liet ze zo min mogelijk zien. Alleen traplopen was echt een hel. Dus nu liep ze maar door de schooltuinen, haar handen in de mouwen van haar winterjas en een sjaal om haar nek gewikkeld. Sunset had haar bruine haar los, en een muts op haar hoofd. Ze had geen make-up op waardoor ze er nu gewoon ronduit schattig uitzag. Het was rond 12 uur, lunch tijd dus. Sunset had het volgende uur vrij, daarom zwierf ze nu door de tuinen. Het was koud, en er waren dus weinig mensen te bekennen. En dat was nu precies wat ze nodig had. Gewoon even tijd alleen. Ze was nu al een aantal weken vrij rustig. Geen neigingen tot beschadigend gedrag meer gehad. En ze moest toegeven, dat voelde vrij goed. Natuurlijk was er in haar achterhoofd nog steeds het stemmetje dat haar vertelde dat ze toch wel weer de fout in ging. Sunset probeerde dat zo goed mogelijk te negeren. Maar dat werd steeds moeilijker...

Sunset trok haar mouwen nog iets verder over haar handen heen en sloeg haar armen over elkaar. Wat deed ze hier ook al weer? Oh ja, even uit de drukte. Het meisje liep nog een stukje verder, tot ze een jongen zag staan. Ze herkende hem vaag, had hem misschien wel op de school in de gangen zien lopen. Ze zag dat hij snel het laatste stuk brood in zijn mond propte en op haar af kwam. Sunset voelde haar maag samen trekken. Ze voelde een aantal spieren aanspannen. Ga weg, loop weg. Jij bent het niet waard zijn tijd te verdoen. Nee, verdomme. Die stem had ze al een tijdje niet meer gehoord. "Hoi," zei de jongen toen haar voor haar stilstond. "Heey," haar stem klonk zacht, onzeker, maar wel vriendelijk. God, hij was knap, nu ze hem zo bekeek. Bruine ogen, bruin haar. Toen ze merkte dat ze aan het staren was rukte ze haar blik los en keek naar de grond. Ze voelde het schaamrood op haar kaken en keek toen toch voorzichtig op. "Euhm, volgensmij kennen wij elkaar niet, toch? Ik ben Sunset." zei ze zachtjes.

OOC: Het eerste schuingedrukte deel is dus een stem in haar hoofd.

Haar stem was zacht maar duidelijk verstaanbaar, gelukkig was het niet druk. Hij had totaal niet door dat ze staarde en haar blik wegtrok om die reden of iets dergelijks, en net toen hij wat wilde zeggen begon ze te spreken. "Nee klopt! Ik zit hier niet zo lang op school en ik heb nog niet heel veel mensen leren kennen ofzo, ik ben Stiles." Ratelde hij aan een keer door en schonk haar nog een glimlach.

Aha, hij was net nieuw dus. "Ik welk jaar zit je? Ik ben zelf Junior." Vroeg ze toen. Sunset pakte wat ongemakkelijk met haar hand haar pols vast, opzoek naar iets om te zeggen. Ze vond het altijd zo awkward als ze niet wist wat ze moest zeggen. Wat als de jongen - Stiles dus - haar maar vreemd vond? Of lelijk, dik? Wat als? Hoezo wat als? klonk de sarcastische stem in haar hoofd. Sunset slikte moeilijk en zette haar nagels in haar arm. Hou op, hou op.

God, ze was knap. En de hormonen sloegen in. "Senior!" Damn, hij was ook nog eens ouder. Hij zag hoe haar nagels in haar huid werden gezet en als een soort reflex pakte hij die hand beet. "Wat ben je aan het doen?" Vroeg hij bezorgd en tilde die hand op. What the hell? Had hij weer eens iets verkeerds gedaan?

Zie, hij was een Senior. Hij was zijn tijd aan het verspillen met haar. De vraag was alleen waarom. "Wat ben je aan het doen?" Stiles pakte haar hand vast en tilde die op, waardoor ze geschrokken haar hand ontspande. Wat zou hij nu van haar denken. "Niets! Niks, ik... Het komt niet door jou," ze had zijn gezicht wel gezien, "Ik... het is gewoon mijn manier van met stress omgaan... Ik heb een stem in mijn hoofd die me uitscheld en ik kan er niet - Dit klinkt heel stom, het spijt me..."

Hij keek met een frons naar het meisje, ze ging met stress om door zichzelf pijn te doen? "Klinkt helemaal niet stom en je zou ook niet moeten zeggen dat het stom is. Bij deze moet die stem lekker zijn bek houden!" Glimlachte hij en liet haar hand los. "Daarbij, ga je niet zo met stress om. Jezelf pijn doen is nooit het antwoord ergens op." Hij had genoeg stress maar pijn...? Nah, bedankt.

De jongen fronste en Sunset kon het niet laten om naar beneden te kijken. Hij moest is weten dat alleen haar nagels en haar hand zetten niks was vergeleken wat ze al had gedaan... Toch zei hij dat het niet stom klonk en liet haar hand los. "Daarbij, ga je niet zo met stress om. Jezelf pijn doen is nooit het antwoord ergens op." Sunset keek op met een nu redelijk wanhopige blik. "Misschien als je een lichte mate van stress hebt. Ik doe dit nou eenmaal al een tijdje, en er mee stoppen is moeilijk. En daarbij, het helpt me... Het is de enige manier om mezelf weer wat rust te geven." Opnieuw sloeg ze haar ogen neer.

Hij lachte, nouja niet hardop, het was meer van pfft. "Je denkt dat elke avond paniekaanvallen krijgen, niemand normaal aan kunnen spreken omdat je strésst over hoe zij over je denken, geen zin hebben om te leren voor iets en dan helemaal trippen, lichte mate van stress is?" Hij trok zijn wenkbrauwen op, wow waar kwam dat vandaan. "Sorry." Vervolgde hij en keek kort naar de grond. "Dat is niet de enige manier, though. Je dénkt dat het de enige manier is." Concludeerde hij. "Nu, wanneer je ooit het gevoel heb dat je jezelf pijn wilt doen, schrijf alle namen van je dierbaren op je arm. Zou je door hun heen gaan om jezelf te voldoen?" Dat zou vast werken? Hij verzon het te pletter, maar ja. "Bel iemand, praat met je kamergenoten. Doe jezelf geen pijn, alsjeblieft?" Weer werden zijn wenkbrauwen een frons en zag je grote zorgen in zijn ogen, waarom wist hij niet, haar kende haar net net. En toch waren ze al open tegen elkaar.

Er kwam een geluid uit hem dat Sunset nog het meest associeerde met een sarcastische lach. "Dat - dat zeg ik helemaal niet, ik..." Verder dan dat kwam ze niet, omdat Stiles al zijn excuses aanbood. De jongen keek naar de grond en Sunset knikte alleen wat, haar houding wat meer in elkaar gedoken nu. "Dat.. kan ik proberen," sprak ze zachtjes, waarna ze zuchtte. Ze begreep niet waarom ze Stiles zo snel had vertrouwd dat ze meteen al een van haar grootste geheimen aan hem had verteld. Ze kende de jongen amper. Misschien acteerde hij alleen maar, had hij allang een groep vrienden en had zij hem zojuist iets gegeven waardoor hij haar compleet de grond in kon stampen.
Maar, zo leek hij niet... Sunset's gedachten werden onderbroken toen Stiles weer begon te spreken. "Mijn kamer genoten weten het niet... Niemand weet het, eigenlijk..." Sunset keek Stiles aan. "Niemand behalve jij..."

De korte antwoorden die ze gaf negeerde hij, om zijn zinnen af te maken. Het laatste deed hem echter verbazen en zijn pupillen werden wat groter, zijn hartslag ging was sneller slaan. Alleen hij? What- waarom? "Praat met mij dan." Sprak hij, nog steeds lichte verbazing te horen in zijn stem. Rustig liep hij naar het dichtstbijzijnde bankje om te wachten op het meisje, nog steeds niet duidelijkheid hebbend over het feit waarom hij dit deed, waarom zij dit deed.

"Praat met mij dan." Sunset kon het niet laten met haar ogen te rollen. Stiles liep naar een van de bankjes en ging zitten, en de brunette volgde zijn voorbeeld. Ze trok haar benen op de bank. "En dan, op zo'n moment. Wat denk je te kunnen doen? Als ik je al bel voordat ik mezelf pijn heb gedaan, wat denk je dan te kunnen doen? Ik denk niet dat je me tegen kan houden. Tenzij je me vastbindt ofzo." En ze meende het. Sunset snapte niet hoe hij haar zou kunnen stoppen. Als ze hem al belde - en die kans was klein, waarom zou ze hem bellen om haar te stoppen? Het was haar eigen keus om zichzelf pijn te doen, toch? Ze koos hiervoor. Waarom zou ze zich dan laten stoppen. Het hielp haar om haar emoties onder controle te houden.

Die blik, die bezorgde blik, dit verliet zijn gezicht niet. Hij leefde gewoon mee en er was niks op het moment wat hij eraan kon doen. "Dan kom ik persoonlijk naar je kamer en bink ik je vast." Hij trok zijn wenkbrauwen op met een 'I'm serious' gezicht. "Daarbij, afleiding werkt misschien? Kom op, je hebt vast iéts dat je wel leuk vind."

"Dan kom ik persoonlijk naar je kamer en bink ik je vast." Sunset keek op met een sarcastische blik, maar die blik verliet haar gezicht snel weer toen ze de zijne zag. Hij meende het. Sunset sloeg haar ogen neer en vouwde haar handen in haar schoot. "Daarbij, afleiding werkt misschien? Kom op, je hebt vast iéts dat je wel leuk vind." Sunset keek weer voorzichtig op en knikte langzaam. "Ja, natuurlijk wel. Ik hou van dieren, honden, paarden enzo. En ik hou van gitaarspelen. En zingen. Alleen kan ik niet zingen."

Hij glimlachte toen ze begon over dingen die ze leuk vond, see? "Nou, dan pak je je gitaar, rijd je naar een boerderij, en ga je daar zingen. Wat boeit jij het nou of je kan zingen of niet. Als het iets is dat je leuk vind moet je het koesteren." Als je Stiles zou kennen zou je het amper geloven dat hij op dit moment zo serieus zou zijn, maar hij meende elk woord.

Sunset luisterde naar zijn woorden en trok intussen haar muts iets meer over haar oren. Ja, dat kon ze doen, maar dan kon het toch alsnog dat ze daarna terug naar haar kamer ging, en zichzelf dan alsnog wat aandeed? Sunset knikte naar Stiles, ze wilde niet dat hij deze gedachte van haar zou horen. Hij bedoelde het goed. Hij wilde haar helpen. En dat terwijl hij haar net kende. "Dat kan werken.." mompelde ze

Hij trok zijn wenkbrauwen op. "Wow! Klinkt overtuigend!" Sprak hij sarcastisch en rolde kort met zijn ogen. "Echt, wauw, als je dit niet wilt, hè, kan je het ook gewoon zeggen." Licht geïrriteerd was hij wel, hij probeerde hulp te bieden en zij wilde het maar niet accepteren.

Ineens kwam zijn stem eruit met een hele andere klank en emotie. Meteen was dit dan ook te merken aan de lichaamshouding van Sunset. Die werd meteen gesloten. "Ik zeg toch niet dat ik je hulp niet waardeer?! Ik heb je dit alles verteld, omdat je mee een vertrouwd gevoel geeft! Maar het gewoon moeilijk om hulp te accepteren, ja?!" schoot zij ook uit. Meteen daarna richtte ze haar blik naar de grond, stond op een deed een paar stappen naar voren. "Ik vind het gewoon eng om je hulp aan te nemen, Stiles. Ik heb vaker meegemaakt dat mensen me de grond in stampen dan dat ze me omhoog helpen."

Meteen had hij spijt van wat hij had gedaan en keek toe hoe ze opstond met een frons. Haar laatste woorden zorgen voor een brok in zijn keel en voorzichtig stond hij op om zijn hand op haar schouder te leggen. "Hey, hey. Sorry." Sprak hij, zich verschrikkelijk voelend. Zonder er echt over na te denken trok hij aan één van haar schouders met zijn arm en omhelsde haar. Waarom? Wist hij niet. Misschien had hij het nodig. Misschien had zij het nodig. "Sorry." Herhaalde hij zachtjes.

Ineens voelde ze zijn hand op haar schouder terwijl hij zich verontschuldigde, hij trok haar om en sloeg zijn armen om haar heen. In eerste instantie verstijfde ze compleet, bang om klappen te krijgen, of wat dan ook. Maar toen dat niet kwam ontspande ze weer en sloeg ook haar armen wat aarzelend om zijn lichaam. De keren dat ze zo had gestaan met iemand waren op één hand te tellen. Dit was echter de eerste keer dat ze zo stond met een jongen. Die gedachte deed haar glimlachen, en ze voelde blosjes op haar wangen. Voorzichtig drukte ze zich wat dichter tegen de jongen aan en verstopte haar hoofd in zijn nek. "Het is al goed," mompelde, half gesmoord door zijn nek.

Zijn linkerhand hield haar hoofd vast en rechterhand was om haar rug gekruld, hij wist niet zo goed wat hij moest doen dus bleef maar zo staan. Toen ze zei dat het al goed was glimlachte hij, hij was blij dat hij niks fouts had gedaan want dat deed hij vaak genoeg. Hij bleef zo staan, om nu de knuffel zelf af te breken was ook zo lullig.

Ze voelde zich veilig in zijn armen, het voelde fijn, vertrouwd. Ook de manier waarop hij haar vasthield droeg bij aan dat gevoel. Na even trok ze haar armen terug en zette een stap naar achter. Wat verlegen veegde ze haar haar uit haar gezicht en glimlachte naar hem. "Bedankt..." mompelde ze. "Voor het gesprek, enzo. Dat je me niet raar aan hebt gekeken, of gillend weg bent gerend. En bedankt voor de knuffel, dat was fijn." ze glimlachte verlegen en keek hem aan. En toen kreeg ze ineens een enorm warm gevoel in haar lichaam. Iets wat ze nog maar één keer eerder had gevoeld. God, ze was verliefd op deze jongen.

OOC: Tam tam taaaaam

Wat verbaasd keek hij naar haar, niet omdat ze weg gestapt was maar omdat ze hem bedankte. Hij had niet door gehad dat dit veel voor haar betekende en glimlachte, hij was ergens goed voor. "Daar hoef je me toch niet voor te bedanken." Grinnikte hij en 'sloeg' haar een beetje plagelijk op haar arm. Ze was schattig, ook al had ze wat probleempjes. Maar goed, 50% van zijn school was niet verkeerd.

Zijn blik was eerst wat verbaast, maar daarna glimlachte hij en zei dat ze hem daar niet voor hoefde te bedanken, waarna hij haar zachtjes wat plagend op haar arm. "Nou ik dacht aardig te zijn hoor," lachte ze. "Tss, maar als ik dan geslagen wordt," ze zette een stap naar voren en begon Stiles in zijn zij te kietelen. Geen idee of het zou werken, daar zou ze zo achter komen.