[NYP] Bordeaux

Hij had een tijdje wat gefeest. Beetje dansen, beetje eten, beetje praten. Maar na een tijdje begon hij zich toch wel zorgen te maken aan Alex, normaal hing ze letterlijk aan zijn arm, hield alles in de gaten wat hij deed. Met wie hij praatte, wat hij at, wie er in zijn buurt kwam. Het was een beetje raar dat ze zo plots was verdwenen. Na ongeveer drie kwartier was hij haar dus gaan zoeken, de hele zaal door, iedereen ondervragen. Maar niemand die haar had gezien, dus besloot de jongen maar om haar buiten de gymzaal te kijken. Hij was overal al geweest toen hij in de vleugel met alle nerd vakken kwam. Het leek hem sterk dat Alex in het scheikundelokaal zou zitten, en daar had hij gelijk in. Ook hier was ze niet te vinden.
In het wiskundelokaal nam hij plaats op de docentenstoel. Hij gooide zijn voeten op het bureau, merkte dat hij eigenlijk best moe was. Hij keek even op zijn mobiel voor hij ook deze over het tafelblad schoof en viel vrijwel meteen in slaap.

En zo werd hij een tijdje later weer wakker. Allan rekte zich lui uit, lette zijn voeten op de grond, en wankelde even toen hij uit zijn stoel opsprong. Zijn mobiel lichtte op toen hij een melding kreeg met 3 gemiste oproepen van Kenny. Hij stopte het ding in zijn broekzak en slofte het Wiskundelokaal uit. Zijn oog viel vrijwel meteen op een jongedame die met blote voeten en een fles wijn tegen de muur zat. "Hoi," Zei hij. "Heb je een vuurtje?" Zei hij, terwijl de jongen naast haar plaats nam.

'Ik heb wel een vuurtje, maar de vraag is of jij iets hebt om aan te steken.' Zei het meisje - of was het een vrouw? Na wat gerommel kreeg hij een aansteker op zijn schoot, die hij oppakte en wat bestudeerde. De jongen besefte dat hij niet rookte, en hij had dan ook geen idee waarom hij een aansteker had gevraagd. 'Wil je ook een slokje?' Klonk het naast hem. Allan keek op, en zag een fles wijn in de hand van het meisje. Hij had het gevoel dat hij haar al vaker had gezien, maar kon er even niet op komen. 'Is lekker. Rood. Frans.' Zei ze, wat hem niet veel zei. Aangezien het al onder zijn neus werd geschoven kon hij geen nee zeggen. Allan pakte hem aan en nam een flinke slok, waarna hij een vies gezicht trok. Het was hem te veel smaak. Gewoon simpel, dat vond hij veel lekkerder. "Lekker," Zei Allan voor de zoveelste keer deze avond.
"Zullen we sushi bestellen?" Stelde hij voor, gewoon omdat hij daar zin in had.

Het meisje leek zijn idee niet zo spetterend te vinden. 'Maar wij hebben niet allemaal eten nodig om gelukkig te worden toch? Wij hebben toch genoeg aan lekkere wijn?' Ze schoof tegen hem aan en legde de fles in zijn armen. Hij nam nog een slok, draaide de fles dicht terwijl haar vinger over zijn neusbrug gleed. '...en aan elkaar.'
"Ja, dit is veel leuker dan dat suffe feestje." Gaf hij toe.
'Wat heb jij een leuke sproetjes, die heb ik helemaal nog nooit gezien.' Allan keek haar aan bij deze woorden, een beetje verward. Want ja, hij had het gevoel dat hij haar kende. Hij had echter niet het gevoel dat zíj hem ook kende. "D..ankje" Mompelde hij een beetje beschaamd. Zelf had hij altijd al een hekel gehad aan de sproetenkop die hij had. De rest van zijn familie, op zijn vader na, had helemaal niks.
Zijn aandacht viel op haar knalrode lippen, maar forceerde zich om een van haar blonde krullen te pakken en daar maar op te focussen. "Is dit je echte haarkleur?" Misschien had ze het geverfd, was dat waarom hij geen naam met haar uiterlijk kon combineren. Om eerlijk te zijn stond het haar heel goed, hij kon zich haar niet goed met een andere kleur voorstellen. Niet dat hij zich op het moment veel kon voorstellen. Zijn hoofd was volgepropt met watten, waardoor alles een beetje in een magische, vluchtige waas aan hem voorbij ging.

Wat zou Alex denken als ze hier zou komen en hem zo zou aantreffen? Zou ze boos worden? Ja waarschijnlijk wel. Hij kon zich haar heel goed voorstellen, de samengeknepen ogen, haar wenkbrauwen ietsje lager dan normaal. Ze was nooit woedend, meestal was ze gewoon stil, als de stilte voor een storm die nooit zou komen. Die storm woedde namelijk in Alex zelf, en hij zou langzaam krimpen tot een klein vlokje sneeuw zodra ze zijn smeekbedes accepteerde.

Hij keek naast zich, lachte dommig. Dit meisje deed hem wel een beetje aan Alex denken. Blonde haren, een uiterlijk wat elke blik aan haar vast liet kleven, beetje rebels en meer een persoon van daden dan woorden. Hoe hij dat wist? Only one way to find out.
'Heb jij ideeën?' Vroeg ze hem. En die had hij zeker.
Hij pakte haar gezicht vast en bewoog zijn hoofd dichter naar het hare.



Sjeeees dit is een beetje jammer maar ik had een nog erger stukje.

Ze raakten een beetje verloren in de zoen. Ergens op de achtergrond voelde hij haar handen over zijn lichaam dwarrelen. 'Niet hier,'
En daar struikelde hij het lokaal in, wanhopig om haar lippen niet te verliezen. Toch moest hij terugtrekken toen hij over de drempel struikelde. Zij schopte de deur dicht, hij won zijn balans terug. Ze zei iets over ruimte, hij mompelde wat terug, de woorden vergeten zodra ze door de ruimte waren geadsorbeerd. Haar handen raakten zijn borst, zijn kont het bureau, hun lippen vonden elkaar weer terug. De adrenaline pompte door zijn bloedbaan, rechtstreeks naar zijn reproductieve orgaan. Zijn piemel. Zijn vingers klauwden zich steviger vast in haar zij.